Τόσα τραγούδια… Τόσα βράδια…

Έχουμε τραβήξει πολλές κόκκινες γραμμές δίπλα σε σένα… Τόσες στιγμές… Τόσα τραγούδια, τόσα βράδια… Που από τις έντεκα παρά μέχρι να ξημερωθούμε, παρέα με μια φωνή (όχι μακρινή) μεγάλη! Παρέα με πονεμένα τραγούδια που ντύνουν τις δύσκολες στιγμές, αλλά και με γλυκείες μελωδίες που μας ταξιδεύουν ως εκεί που η καρδιά μπορεί να αντέξει!

Κι απόψε λοιπόν, για άλλη μια φορά, ξέρουμε τι θέλουμε… Σαν μια ταινία, θέλουμε να κρατάμε το χέρι σου και να πάμε, γιατί τη νύχτα εμείς δεν τη φοβόμαστε. Εκεί.. στη γειτονία του φεγγαριού, να μιλήσουμε με τα αστέρια! Σαν ένα όνειρο που ζωντανεύει, θα βγούμε σαν ήλιος μέσα απ’ τα ψέματα και θα ταξιδέψουμε για να έρθουμε σε εσένα!

Πόσα μεσάνυχτα χωράει αυτή η νύχτα; Πόσα μεσάνυχτα χωράνε οι ζωές μας;

Σε τελική ανάλυση, θα ανοίξουμε λοιπόν την καρδιά μας και την πολύ μεγάλη αγκαλιά μας. Θα κάνουμε ένα ταξίδι μέσα στα μάτια σου… Μέσα στον παράδεισο! Άλλωστε στης καρδιάς μας το γρίφο.. εσύ βρήκες την άκρη! Να σου θάλασσα… να σουν πάντοτε δική μας!

Και εκεί που θα ξημερώνει πάλι… όλα θα μας φταίνε (θα σκεφτόμαστε να έκλειναν οι δρόμοι να μέναμε εδώ), θα σου πούμε: καληνύχτα, σ’ αγαπάμε, να προσέχεις όπου και να σαι… Γιατί δεν θέλουμε ψέματα να πούμε στο τελευταίο μας τραγούδι… Σ’ αγαπήσαμε και σ’ αγαπάμε! Θα ορκιστούμε σε ότι έχουμε ιερό πως τόση αγάπη έτσι απλά δεν θα χαθεί…

Απόψε ανάβουν τα φώτα στο ANODOS…! Κι εμείς εκεί… να σε χειροκροτούμε με όλη μας τη δύναμη! Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο!